آب بستن به استقلال و پرسپولیس در آستانه دربی! - مجله سفرنامه ترکیه

خبرنگاران- علی عابدیان- سال ها پیش جریان واگذاری استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی تا مراحل آخر که قیمت گذاری و مزایده بود پیش رفت اما در نهایت با کلی حاشیه و حرف و حدیث راه به جایی نبرد و به کل لغو شد تا در نحوه اداره این باشگا ها آب از آب هم تکان نخورد. هر چند بعد ها حتی گفته شد در این بین عده ای می خواستند با واگذاری این باشگاه ها یا خرید آنها از آب کره بگیرند. امسال نیز با وجود تاکیدهای مصرانه و به آب و آتش زدن های وزیر ورزش, اهالی دولت و برخی کنندگان مجلس به واگذاری دو باشگاه استقلال و پرسپولیس -آن هم تا خاتمه سال 1398- در فاصله 45 روزه تا خاتمه این مهلت اما هنوز هیچ نشانی از پیشرفت در فرایند اجرا و نهایی شدن این تصمیم دیده نمی شود و حتی این کار به سال آینده هم موکول شده تا به کل در سال 98 خصوصی سازی آب از سرش گذشته باشد.

در روز هایی که وعده های مسعود سلطانی فر, وزیر ورزش و جوانان برای واگذاری این باشگاه ها گوش فلک را کر کرده بود, خبرنگاران در تاریخ 24 بهمن ماه 98 در مطلبی با عنوانآغاز دوباره بازی سرِ کاری واگذاری پرسپولیس و استقلال، سرگرمی انتخاباتی با کلید واژه خصوصی سازی به موانع سد راه و اهداف احتمالی پشت پرده اشاره کرده و به نوعی به فعالان این جریان تذکر داده بود فکر نان کنند که خربزه آب است.

از گفت و گوی میرعلی اشرف پوری حسینی, رئیس وقت سازمان خصوصی سازی با خبرنگاران, می شد به این نکته رسید که در جهت پیشبرد اهداف خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس از سمت سازمانش حتی آب هم از دستی نخواهد چکید. او اعلام کرده بود واگذاری این باشگاه در سال 98 بعید به نظر می رسد. (لینک مطلب)

بعد از این قضایا باز هم وزارت نشین ها دست از اصرار برای خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس برنداشتند و اقداماتی را طبق برنامه در دستور کار قرار دادند تا دوباره این ماجرا آب زیر پوستش برود. ابتدا یک مسئول (جمشید تقی زاده) برای پیگیری و مذاکره درباره نحوه واگذاری باشگاه های استقلال و پرسپولیس تعیین شد (لینک مطلب) و در ادامه سلطانی فر به معاونانش دستور داد تا واگذاری استقلال و پرسپولیس را اولویت کاری شان قرار دهند (لینک مطلب) حتی در نشستی با حضور 4 وزیر دولت, معاون اول رئیس جمهور هم پیرو موافقت روحانی وارد عمل شد و توجه زیاد وزیر ورزش به خصوصی سازی این باشگاه ها را مایه خرسندی و تسریع در این فرایند را مورد تاکید دولت دانست تا آب بیاید و تیمم باطل شود (لینک مطلب)

با وجود سابقه چندین ساله در به جریان افتادن این پفراینده و ناکامی های پیاپی -حتی در دولت های قبلی- وزارت ورزش با این نگاه که ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است عزمش را برای به خاتمه رساندن این کار جزم کرد اما یک بار دیگر آب پاکی روی دستش ریخته شد؛ این بار توسط علیرضا صالح, رئیس جدید سازمان خصوصی سازی. او دو روز پیش با غیر ممکن دانستن خصوصی سازی باشگاه ها با شرایط کنونی, انجام مقدمات این کار را به 6 ماهه اول سال 1399 موکول کرد!

صالح با بیان جملاتی مثل یکی از آسیب هایی که در فرآیند خصوصی سازی وجود داشته عدم آماده سازی ابتدایی بنگاه های واگذار شده بوده, باید برای بخش خصوصی احترام قائل شویم و واگذاری دو باشگاه با مجموعه ای از مسائل و ابهامات هنر نیست سعی کرد نشان دهد که اگر آب نمی آورد, کوزه را هم نمی شکند.

با این شرایط که صراحتاً تعیین می کند شرایط واگذاری پرسپولیس و استقلال به هیچ وجه مهیا نیست, نمی توان روی وعده های پیاپی و تنها اعلام یک مهلت زمانی برای به خاتمه رسیدن این کار, حساب کرد. باید فکر نان بود که خربزه آب است, باید ابتدا سازوکار پذیرش این باشگاه ها با اصلاح فرایند مالی, روشن شدن صورت های مالی و شرایط دارایی ها مقدمات پذیرش در فرابورس فراهم شود و بعد به دنبال خوب از آب در آمدن نتیجه کار باشد.

این باشگاه ها ده ها سال است که از آب و گِل در نیامده اند و هنوز دولتی اداره می شوند و با تغذیه از بیت المال کلی بدهی و ابهام را به بار آورده اند و نمونه شاخص شرکت های زیان ده به شمار می آیند. همانطور که آب اگر یک جا بماند, می گندد شاید دولتی ماندن این باشگاه ها و سروسامان نگرفتن شان هم دلیل حال و روز امروز شان با میلیارد ها تومان بدهی و دسته گُل هایی که آب داده اند باشد.

برای همین باید درباره مزیت های خصوصی سازی این باشگاه ها نیز صحبت شود, خصوصی سازی می تواند باعث بهبود کارآیی, عدم مداخله سیاسی, بهبود عملکرد به واسطه فشار سهام داران و افزایش رقابت و بهبود درآمدزایی شود و آن وقت است که می توان گفت خوش آن چاهی که آب از خود برآرد اما به شرط اینکه این تغییرات حساس و مهم در چارچوب اصول و قواعد, زیر نظر کارشناسان ورزشی و مالی و در شرایط و زمان مناسب انجام شود, وگرنه سفره بی نان جُل است، کوزه بی آب گِل است. اینکه باشگاه ها باید حتماً تا فلان تاریخ خصوصی شوند -ولو با هر شرایط و شرایطی- بی گدار به آب زدن است و تنها فایده آن شاید این باشد که عده ای بتوانند از این آبِ گِل آلود ماهی بگیرند.

روغن زیر آب نمی ماند با این شرایط اگر این کار به خاتمه نیز برسد باید مسائل جبران ناپذیرش را هم پیش بینی کرد. با سبقه چندین ساله ای که در این ماجرا وجود دارد, می توان فهمید تلاشی که برای خصوصی شدن استقلال و پرسپولیس می شود, فقط آب در هاون کوبیدن است, مگر اینکه بالاخره فردی پیدا شود که سازوکار اجرای هرچه بهتر این کار را از لحاظ ورزشی هم فوتِ آب باشد و با صبر و برنامه -و نه از روی هیجان و عجله- ابتدا به دنبال اصلاح زیرساخت ها و فراهم شدن مقدمات اساسی این کار برود و بعد اقدامات لازم برای عرضه در فرابورس یا هر راه دیگری را در دستور کار قرار دهد, چون قوت آب از سرچشمه است وگرنه در غیر این صورت تجربه نشان داده که با این فرمان هرچه برای خصوصی شدن استقلال و پرسپولیس گفته و عمل می شود, فقط آب است و آب است و آب!