حقایقی ترسناک درباره منظومه شمسی که با خواندنش هوش از سرتان می رود ، از دایناسور های روی ماه تا مرگ خورشید - مجله سفرنامه ترکیه

به گزارش خبرنگار به نقل از لیست ورس، تولید آثار سینمایی و تلویزیونی در ژانر ترسناک و علمی - تخیلی رو به رشد است که از جهاتی گواهی برای ترس بشریت از رازهای ناشناخته جهان است. مانند مانیفست سرنوشت که مهاجران آمریکایی را به سمت غرب سوق داد، نیاز به کشف این موارد ناشناخته در جامعه مدرن هم به شدت احساس می شود.

فضای بیرونی زمین و منظومه شمسی یکی از مواردی است که بشر درباره آن کنجکاو است و سعی دارد حقایق بیشتری را از آن کشف کند. در اینجا قصد داریم حقایقی از منظومه شمسی را به شما معرفی کنیم که احتمالا تا به امروز چیزی در مورد آن ها نشنیده اید.

از سال 1972 هیچ خدمه ای بر روی ماه فرود نیامده است، اما خوشبختانه می توان از فناوری هایی مانند تلسکوپ نظارت بر ماه و مدارگرد شناسایی ماه ناسا استفاده کرد. این مدارگرد از سال 2009 به دور ماه می چرخد و داده هایی را به زمین می فرستد. طبق مشاهدات دانشمندان استخوان های واقعی دایناسور ها روی ماه پیدا شده بود که به نظر می رسد به علت برخورد شهاب سنگ با زمین و پرتاب شدن آن ها به خارج از جو زمین و در نهایت رسیدن آن ها به سطح ماه بوده است. کره ماه، هیچ اتمسفری برای ایجاد باد و فرسایش استخوان دایناسور ها ندارد و بنابراین آن ها در شرایط ایده آل خود به جای مانده اند.

باید بدانید که پلوتون در واقع یک سیاره کوتوله است. همینطور جالب است بدانید در منظومه شمسی تعداد بسیار بیشتری از هشت سیاره و یک سیاره کوتوله وجود دارد. در منظومه شمسی چهار سیاره کوتوله رسمی وجود دارد که نام آن ها به ترتیب سرس، هائومیا، ماکی ماکی و اریس است. انسان ها از وجود سیاه کوتوله سرس از دهه 1800 اطلاع داشته اند. ماکی ماکی هم قمر مخصوص خود را دارد و جالب تر اینکه سیاره کوتوله هائومیا دو قمر برای خود دارد.

یکی از مهم ترین اتفاقاتی که به تشکیل شدن سیاره ما منجر شد، صفحات تکتونیکی هستند که همیشه در حال تغییر هستند. فرآیندی که حدود 3.3 تا 3.5 میلیارد سال پیش آغاز و باعث ایجاد کوه ها، جزایر، آتشفشان ها، دریچه های دریایی و غیره شد. در واقع می توان این فرآیند ها را یکی از چندین علت وجود حیات در روی زمین دانست. در سال 2016 اطلاعات فضاپیما های سطح عطارد نشان داد که عطارد به علت همین فرآیند های زمین ساختی در حال کوچک شدن است. به این معنی که شکل گیری آن در 4.6 میلیارد سال از زمان شکل گیری منظومه شمسی، به خاتمه نرسیده است.

هر بچه ای پیش از آنکه وارد عظیمسالی شود رویای فضانورد شدن را در سر می پروراند. اما به لطف ناسا و رسانه های اجتماعی، بیشتر از قبل می توانیم با شرایطی که فضانوردان در فضا تجربه می کنند آشنا شویم. برخی اتفاقات مانند اشک ریختن در فضا و شناور شدن در کابین ها واقعا عجیب به نظر می رسند. سازگاری با گرانش صفر در بهترین حالت سخت و در بدترین حالت ناتوان کننده است. به خصوص در شرایطی که فضانوردان بخواهند بعد از انجام یک ماموریت طولانی مدت به زمین بازگردند. فضانورد ها به علت نبود جاذبه زیاد از پا های خود استفاده نمی کنند. بدون اصطکاک راه رفتن، دویدن و سایر فعالیت ها، پوست کف پای فضانورد ها را به مرور زمان نرم کرده و از بین می رود. به همین علت آن ها چندین روز پشت سر هم جوراب های خود را عوض نمی کنند. چرا که اگر در درآوردن جوراب مراقب نباشند، پوست پای مرده در همه جا پخش می شود.

در اینجا قصد نداریم در مورد اینکه چقدر از نظر فنی به سفر کردن در فضا نزدیک هستیم صحبت کنیم. ما در مورد فضای بسیار کمی که بین زمینی که روی آن قدم می زنیم و مرزی که فضا آغاز می شود صحبت می کنیم که به خط کارمان معروف است. اگر بتوانید سوار اتومبیل خود شوید و با سرعت 60 مایل در ساعت به صورت عمودی رانندگی کنید، تنها در یک ساعت می توانید خود را به فضا برسانید. در واقع از جایی که اکنون ایستاده اید، تنها 62 مایل با خط کارمان فاصله دارید. رکورددار فعلی بالاترین پرش فضایی، دست فلیکس باوم گارتنر است که طی پروژه ای به نام ردبول استراتوس از ارتفاع 39 هزار متری به سوی زمین پرید. بردن او به نزدیکی جو 90 دقیقه طول کشید، اما به لطف جاذبه، او در عرض 3 دقیقه و 48 ثانیه به نزدیکی سطح زمین رسید.

هرکسی که از طوفان های عظیم جان سالم به در برده باشد می تواند گواهی دهد که این نوع طوفان ها چقدر قدرتمند است. با این حال، بدترین طوفانی که تا به حال روی زمین رخ داده در مقایسه با نقطه قرمز عظیم سیاره عظیم مشتری یک بازی بچگانه است. حدود دو تا سه کره زمین به طور کامل می تواند درون طوفان این نقطه قرمز قرار گیرد. باد های این طوفان به طور میانه با 270 مایل بر ساعت می وزد، اما در اطراف لبه های بیضی شکل آن می تواند تا 425 مایل در ساعت هم برسد. در نظر داشته باشید که قوی ترین طوفان های ثبت شده بر روی زمین تنها 200 مایل در ساعت سرعت داشته و تعداد آن ها انگشت تعداد بوده است.

میانگین دما در سیاره زهره حدود 860 درجه فارنهایت است و باران اسید سولفوریک در این سیاره می بارد. قطعا نیازی نیست که انسان ها به این سیاره سفر کنند، اما نکته ترسناک این است که زهره به علت اثر گلخانه ای به این شرایط افتاده است. احتمال داده می شود که زهره حدود 3 میلیارد سال تا 750 میلیون سال پیش در شرایط قابل سکونت بوده باشد. مشکلاتی مانند ذوب شدن یخچال های قطبی روی زمین در مقایسه با دریا های زهره که به طور کامل جوشیده اند مشابه به نظر می رسد.

انسان ها متولد می شوند، رشد می کنند، پیر می شوند و سپس می میرند. این ها حقایق ساده ای هستند. جهان ما هم از نظر تئوری 13.77 میلیارد سال عمر دارد و دانشمندان تخمین می زنند که منظومه شمسی ما حدود 4.6 میلیارد سال قدمت داشته باشد. آن ها فکر می کنند منظومه شمسی فقط 5 میلیارد سال دیگر در این گوشه از فضا باقی خواهد ماند. پس می توان گفت که منظومه شمسی در میانسالی خود واقع شده است.

خورشید که نور انرژی بخش و نجات دهنده زمین است، شاید روزی باعث مرگ ما شود. هنگامی که هیدروژن لازم برای همجوشی هسته ای تمام شود، هسته آن کوچک شده و برعکس، از بیرون به ستاره ای متورم تبدیل می شود. این رشد تا آنجا توسعه می یابد که زمین ما را به طور کامل فرا می گیرد و قبل از آن، گرما و تابش خارج شده، همه چیز روی زمین را به طور کامل می سوزاند. خورشید هرچیزی که در کل منظومه شمسی وجود دارد را می سوزاند. تنها در این صورت است که خورشید تبدیل به کوتوله سفید می شود و دیگر نور نمی تاباند. در این زمان، منظومه شمسی که زمانی پر جنب و جوش بود مثل بیشتر نقاط فضا به مکانی سرد، آرام و مرده تبدیل می شود.