کشتی هایی که به تابوت های مرگ تبدیل شدند! - مجله سفرنامه ترکیه

در طول قحطی بزرگ ایرلند که در قرن نوزدهم میلادی رخ داد، ده ها هزار نفر از از خانواده های ایرلندی که این قحطی به آن ها فشار زیادی آورده بود، کشورشان را ترک کردند و به آمریکا و کانادا مهاجرت کردند. آن ها از طریق قایق ها و کشتی ها این کار را انجام دادند و در نتیجه بیشتر قایق هایی که در طول قحطی جابه جا می شدند بیش از مقدار جمعیت داشتند از طرفی این کشتی ها واقعا ساخت ضعیفی داشتند و خیلی مقاوم نبودند… به نوشته وبسایت موزه کشتی قحطی، Dunbrody، این افراد به درجه ای از شجاعت یا نا امیدی رسیده بودند که حاضر بودند 6 هفته غیر قابل تصور سخت را در این کشتی های ضعیف آن هم روی آتلانتیک بگذرانند.

همه این مسافران در کابین زیر عرشه نگهداری می شدند و در نتیجه حتی به سختی می توانستند نور خورشید را ببینند. آن ها اجازه داشتند تا فقط یک ساعت در روز، آن هم در گروه های کوچک به روی عرشه بیایند آن هم برای اینکه بتوانند آشپزی نمایند و چیزی را برای خورد و خوراکشان آماده نمایند و وقتی هم که زمانشان تمام می شد باید به همان تاریکی برمی گشتند… حتی در طول طوفان های سخت شرایط از این هم که بود سخت تر می شد، در این اتاقک ها بسته می شد و آن ها حتی برای درست کردن غذا هم اجازه بیرون آمدن نداشتند و باید روزشان را فقط با چند عدد بیسکوییت سپری می کردند.

در بیشتر کشتی هایی که در زمان قحطی بزرگ ایرلند به سمت کشورهای دیگر در حرکت بودند، بهداشت به طرز وحشتناک و غیر قابل کنترلی پایین بود آن ها فقط آب دریا را برای شستشو در اختیار داشتند و همین موضوع باعث شد تا انواع و اقسام امراض شایع گردد که از این امراض می توان به تیفوس و وبا اشاره نمود، این دو مریضی در آن موقع باعث مرگ تعداد زیادی انسان در این کشتی ها شدند.

بر اساس اسناد و شواهدی که از آن دوران در دسترس است، بسیاری از مردم همین که پایشان به داخل این کشتی ها باز می شد به تیفوس دچار می شدند. قبل از اینکه مردم سوار این کشتی ها شوند کاملا از طریق دکترها معاینه می شدند تا مطمئن شوند که سالمند اما دکترها حتی افرادی که مریض بودند و در شرف مرگ بودند را هم از سفر منع نمی کردند و به آن ها هم اجازه سوار شدن می دادند. کشتی های بریتانیایی به دکترها هم نیازی نداشتند چرا که هر کسی را که در طول سفرهای دریایی می مردند را به راحتی به داخل آب می انداختند آن هم بدون این که بخواهند کوچک ترین مراسم مذهبی ای را برای او انجام دهند… در واقع این کشتی ها انگار به تابوت های مرگ تبدیل شده بودند.

تصورش را بکنید که در اتاقک های زیر عرشه کشتی هم صدها مرد، زن و کودک در آن تاریکی و فضای خفه نماینده در کنار هم بودند آن هم بدون هیچ تهویه ای و هیچ امکاناتی هم برای افرادی که دچار ناراحتی های مختلف و حال به هم خوردگی می شدند وجود نداشت! در این کشتی ها هیچ تشکی وجود نداشت و اسکله ها هم هیچ وقت تمیز نمی شدند بنابراین در چنین شرایطی طبیعی است که افرادی که بیمار می شدند خیلی سریع افراد سالم را هم مبتلا می کردند و تعداد مرگ و میرها در این کشتی ها تا این مقدار بالا بود. انگار که به جای اینکه این کشتی ها ناجی مردم و رهایی از قحطی باشند، از طریق ای برای مرگ سریع تر آن ها تبدیل شده بودند. بیشتر این مردم که مریض بودند و در سفر حالشان بد شده بود مجبور بودند تا در میان کثیفی های خود 6 هفته را بگذرانند، و هر روز را مریض تر از روز قبل از خواب بیدار شوند.

علیرغم تمام این سختی ها و مشکلاتی که در بالا گفته شد مهاجران ایرلندی باز هم حاضر بودند تا همه این سختی ها را به جان بخرند تا از قحطی بزرگ ایرلند فرار نمایند و دیگر به خانه هایشان برنگردند. یکی از روزنامه نگارانی که شرایط آن دوران ایرلند را بازگو نموده است می گوید: آن ها از یک فرم مرگ فرار می کردند تا به شیوه ای بدتر بمیرند!

بسیاری از افراد در طول این سفرها از فرط سوء تغذیه و بیماری می مردند و اجسادشان فورا به داخل آب انداخته می شد و طعمه کوسه های گرسنه می شدند و همین زمان بود که این کشتی ها به تابوت های مرگ مشهور شدند.

کشتی هایی هم که پیروز می شدند تا این سفر مشقت بار را پشت سر بگذارند به جزیره ای به نام جزیره گریس که یک جزیره کوچک در 30 مایلی پایین کبک است، می رفتند. اولین کشتی در تاریخ 17 می 1747 به این جزیره رسید که در آن 470 مورد فرد مبتلا به تب شدید پیدا شد و تقریبا 2 هفته کامل زمان صرف شد تا آن ها بتوانند دکتر را ببینند برای مثال یکی از کشتی ها با 427 مسافر به سمت این جزیره به راه افتاده بود اما زمانی که به این جزیره رسید فقط 150 نفر از آن ها زده مانده بودند. به طور کلی 100000 ایرلندی در سال 1847 به خاطر قحطی بزرگ ایرلند از کشورشان بار سفر را بستند و به شمال آمریکا رفتند که به طور میانگین از هر 5 نفر یک نفر آن ها در اثر بیماری کشته شد.

منبع: amusingplanet.com